Zelfs geen angst (2/5) – Duurzame ontwikkeling
Terrorisme. Blind geweld. Overrompeling van onveiligheid. Angst.
Vandaag verliezen jonge mensen, die onder ons zijn opgegroeid, zich in extremistische ideologieën en terreuracties, waarbij de medeburgers het slachtoffer zijn.
Beter dan zich op te sluiten in angst, hoe kunnen we ze verstaan, wat kunnen we doen?
De redenen en modaliteiten voor radicalisering zijn legio. De ideologisch-religieuze factor verklaart niet alles. Radicalisering vindt zijn oorsprong in het leven van alledag.
Het gebeurt progressief: de betrokken jongeren houden op hun vrienden te ontmoeten, ze gaan niet meer naar de sportzalen; de straatwerkers zien hen niet meer. Ze verbergen hun nieuwe relaties en streven hun radicalisering na op het web, geïsoleerd van hun familie die plots voor het feit gesteld worden. Nu komt ook de “blitzradicalisering” boven water. Niemand zag iets aankomen en het is te laat om te reageren.
Waarom laten die jongeren zich rekruteren? Hun identiteitsopbouw is fragiel. Ze ontvluchten soms een problematische situatie, schulden of criminaliteit.
Hun ronselaars bieden hen een nieuwe identiteit die hen meteen toewijst aan een nieuwe familie: het djihadisme. De indoctrinatie prent hen een binaire kijk op de wereld in. Het ontmenselijkt “de vijand” en leidt tot daden van extreem gevoelloos geweld.
Eenmaal op weg naar de Islamitische Staat is het erg moeilijk terug te keren; zij die er toe komen worden gearresteerd, veroordeeld en opgesloten. Dan begint het moeilijke proces van herplaatsing. Sommigen, gesteund door de herplaatsingscellen, getuigen in scholen in het kader van preventiepolitiek.
Hoewel we zien dat er een vermindering is van vertrekkers naar de Islamitische Staat, maken de terroristen vandaag aanspraak op « vrije verkiezingen», hier, onder ons, zeer moeilijk op te sporen en even zo gevaarlijk.
Preventie van en terugtrekken uit de radicalisering moet rekening houden met al deze factoren.
Hoe nu collectief reageren op deze problematiek?
Een eerste antwoord is het bevorderen van het samenleven van de verschillende gemeenschappen.
- Participatie van jongeren aan het lokale leven ontwikkelen.
- Een gemengd lokaal onderwijs organiseren, waarderend en participatief.
- Versterken van ontmoetingsplaatsen en –evenementen, participatieve projecten en communicatie.
In haar streven naar sociale cohesie is het indrukwekkend te zien wat bv. de gemeente Molenbeek ingericht heeft en hoe ze een multiculturele ploeg van meer dan 30 personen mobiliseert.
In wat het huis van Culturen en de Cohesie aanbiedt, zien we specifiek:
- Een ontmoetingsplaats ouders-kinderen van 0 tot 3 jaar, zeer gewaardeerd door Marokkaanse moeders.
- Stadsklassen, de Taakschool, stage-ateliers en wekelijkse stages en vakanties.
- De cinéclub, spektakels, producties, tentoonstellingen; en een kunstgalerij voor jongeren, jonger dan 18-jarigen, genaamd Mom’Arts, artiestenresidenties.
Sinds de aanslagen richt een versterkte aandacht zich op de participatie van adolescenten, gevraagd om bepaalde taken uit te voeren tijdens culturele activiteiten. Met humor, motivatie en veel menselijkheid.
Een kwaliteitsvol cultuuraanbod wordt ook aangeboden op het Kasteel Karreveld; gratis, of zo goed als, toegankelijk voor iedereen. Meer en meer verandert de breuk tussen de gemeenschappen naar een wederzijds begrip in tolerantie en met respect voor de andere.
Als voorbeeld, het festival Bruxellons, meer dan 11 weken spektakel op het Kasteel van Karreveld, waarvan 2 weken amateurwedstrijden; Deze wedstrijd werd in 2016 gewonnen door een groep uitsluitend Marokkaanse actrices!
Veel initiatieven zien zo het daglicht, zowel individueel als gemeenschappelijk. Alles wordt in het werk gesteld om de waarden vrijheid, gelijkheid en broederschap, die ook de onze zijn, te ontwikkelen.
Zelfs geen angst (4/5) – Onzekerheid
20190422-18