We kunnen zo niet verder: de problemen versluieren in afwachting van de miraculeuze oplossing; de angsten versluieren die ons inhalen en immobiel maken. We moeten onze levenswijze herzien: de wijze van in de natuur te zijn en tussen de mensen en onze mentale schema’s wijzigen … wat ongetwijfeld het moeilijkste is.

Uit angst, verlegenheid of gewoon onverschilligheid durven we niet te kijken in het gezicht van hen die de miserie en de mislukking van ons systeem belichamen; een systeem dat toch de ambitie had niemand in extreme armoede te laten. Vroeger was de dakloze marginaal, de Andere; vandaag is hij het symbool van de verwoestingen van de crisis. Het beeld van de dakloze, drankzuchtige clochard is voorbij want de onzekerheid spaart niemand.

Vandaag verliezen jonge mensen, die onder ons zijn opgegroeid, zich in extremistische ideologieën en terreuracties, waarbij de medeburgers het slachtoffer zijn. Beter dan zich op te sluiten in angst, hoe kunnen we ze verstaan, wat kunnen we doen? De redenen en modaliteiten voor radicalisering zijn legio. De ideologisch-religieuze factor verklaart niet alles. Radicalisering vindt zijn oorsprong in het leven van alledag.

Fréderic Lenoir praat in zijn boek “La guérison du monde” over de drie giffen die de mens vergiftigen: de hebzucht, de ontmoediging en de angst. Tegen elk van die giffen plaatst hij een oplossing en gaat zo “van hebzucht naar een gelukkige soberheid, van ontmoediging naar engagement, van angst naar liefde”.

Ja, vandaag hebben we angst. De gevaren zijn veelvuldig, bedreigend.
Er is onze planeet die wegkwijnt, zichzelf in gevaar brengt en haar rijkdom verspilt. Er zijn de mensen, steeds meer in aantal, nomaden vanaf het begin, nu niet meer wetend waar nog naar toe te gaan. Er zijn onze samenlevingen die die krampachtig samentrekken; met verscheurende klappen, explosies zelf, men zou denken dat er een breuk ontstaat die de populatie verdeelt in twee delen: diegenen die de maatschappij nodig heeft en de anderen.
Ja, er is dus inderdaad reden om bang te zijn.
Wat nu? Vluchten of zich verbergen? Maar waar? Zich koest houden of aanvallen? Wie dan?

Deze tekst beantwoordt aan wat vrouwelijke Vrijmetselaars verwachten van de Vrijmetselarij, te weten een plek om bijeen te komen en te delen, om over onderwerpen te praten die hen bezighouden. De uitwisselingen laten een persoonlijke ontwikkeling toe.

Deze tekst is niet af noch volmaakt; het is vooral een reflectie die een van onze maçonnieke waarden onderzoekt: “de intellectuele en sociale perfectibiliteit van de mensheid”. Wat is de perfectibiliteit? Wanneer we menen er de betekenis van te kennen, dan stellen we ons vragen over de manier waarop dat woord vandaag begrepen wordt en ook over de afleidingen in onze 21ste-eeuwse maatschappij. Is er tussen de iets vervelende evenwichtsdroom van de oude Grieken en het uitputtende absolute verlangen van de modernen een derde weg mogelijk?

Een legaat is een erfenis die een specifieke relatie tussen de erfgever en de erfgenaam vereist. Als die er niet is, is er geen samenhang.
Het universele legaat is een kosteloze overdracht van een immaterieel, moreel en filosofisch patrimonium. Het is een gift van zichzelf.
De Mens heeft steeds te kennen gegeven de vruchten van zijn ontdekkingen of zijn observaties als erfenis te willen doorgeven in een familiale, schoolse, professionele of andere wereld.
Naast goed bewaarde geheimen werden, in familieverband, de zeden en gewoonten overgedragen door ervaringen of verhalen van voorouders; het kennen van het verleden, vaak herhaald van generatie op generatie.

Documentaire van Anne Schiffmann en Chergui Kharroubi
14 november 2019, cinema Vendôme. In avant-première werd de documentaire “L’École du changement” vertoond in aanwezigheid van de cineasten. We hebben het hierover inderdaad al vaak gehad. Maar het op een scherm te zien heeft me aangegrepen. Zoals ook elke poging van volwassenen om met jongeren in contact te komen. Jongeren die bakens missen, in de war zijn, slecht in hun vel zitten. Adolescenten in volle verandering, rebels, autoriteit verwerpend. Met weinig vertrouwen in zichzelf en in de wereld die hen omringt. Voor wie de school niets meer betekent want, hoe dan ook, het uiteindelijke resultaat is werkloosheid … Een school die hen schema’s oplegt. Die ze niet begrijpen want ze voelen zich niet gehoord …