Een van onze leden schrijft …
Ter gelegenheid van de “Open Monumentendagen” zijn sommige vrijmetselaarsgebouwen toegankelijk voor het publiek, en zoals zo vaak het geval is, ben ik een paar uur van dienst om met bezoekers een paar sleutels tot een beter begrip te delen en hun vragen zo goed mogelijk te beantwoorden.
Deze zondag wachtte mij een zeer bijzondere ervaring.
Ik had dienst in een van de tempels, die helemaal versierd is met fresco’s met een Egyptisch thema.
Dit ‘stripverhaal’ intrigeert vaak kinderen, van wie sommigen al kennis hebben gemaakt met het Oude Egypte tijdens een reis of geschiedenisles – en dat was zondag ook het geval.
Een vader en zijn twee kinderen, de enige bezoekers op dat moment, luisterden en leken erg geïnteresseerd, vooral het kleine meisje dat ongeveer 7 jaar oud moet zijn geweest.
Nadat ze had geluisterd naar het verhaal dat door het fresco werd verteld, viel haar blik op het dambord van zwarte en witte vierkanten dat de vloer van de tempel bedekte. Geïntrigeerd vroeg ze me: “Speelden de Egyptenaren schaak?
Dus leg ik haar uit dat het niet echt een schaakspel is, maar dat het een ander doel dient – en in antwoord op haar nieuwsgierigheid begin ik zwart en wit uit te leggen, de verschillende aspecten van een situatie, van een persoon, de afwisseling van donkere momenten en momenten van vreugde, van licht en schaduw … de ‘kinderversie’. Ze luistert en zwijgt, ik weet niet echt of ik het haar duidelijk heb gemaakt.
En toen ze de tempel al hadden verlaten, kwam ze naar me toe gerend en zei:
“Weet je, soms zie ik alleen de zwarte vierkantjes …”.
Ik : “Echt waar – en wanneer gebeurt dat bij jou?”.
Zij : “s Avonds, in mijn bed … en dan kan ik niet slapen”.
Ik: “En wat gaat er op die momenten door je hoofd?”
Zij, verdrietig: “Ik denk dan aan de meisjes in mijn klas die gemeen tegen me doen …”.
Haar vader, die haar is komen ophalen, kijkt me stomverbaasd aan: “Ik zag wel dat het de laatste tijd niet zo goed ging, maar ik had geen idee wat haar zo dwars zat…”.
Ik nam Pauline’s hand voor een kleine wandeling over het dambord (dat wij “mozaïekvloer” noemen), een wit vierkant, dan een zwart vierkant, dan weer een wit vierkant, denkend aan “witte” of “zwarte” dingen, en dan dezelfde dingen in het zwart en dan in het wit…
Op weg naar buiten zei ze tegen me: “Vanavond ga ik aan de witte vierkantjes denken voordat ik ga slapen!
Dit kleine meisje maakte mijn dag goed… en naast de vreugde van dat moment, was het de kracht van symbolische gedachten die me opnieuw verbaasde.
Symbolen hebben die zeldzame eigenschap dat ze ons meenemen naar wat essentieel is – of dat nu onszelf is of onze relatie met anderen.
Het symbool legt niets op; het is een venster op het universum. Het is een universele taal die de persoon die het uitdraagt onthult, maar zich resoluut aan elke definitie onttrekt – want het definiëren zou het kristalliseren ervan zijn en het zo reduceren tot zijn materialiteit. Net als een veelzijdig juweel blijft het onbeperkt subjectief en meervoudig, waarbij het “of” geschuwd wordt om het “en” te omarmen.
Het symbool verbindt ons in broederschap, net zoals het ieder van ons verbindt met ons sacraal deel en met het hele universum. Pauline gaf me deze zondag de kans om dit opnieuw te ervaren.
Mireille B.